اشعار عربی و فارسی

شبی در سردی سرما شدم اغوش دل دستم..

خدایا اینچنین بودم, تو میدانی چنین هستم..

کجا بودم تو می پرسی,

کجا هستی نمی دانم..

شنیدم ادمی بودم

در این اشوب ویرانم..

تو با اهرام مصر خود نما بودی

تو با شیرین فرهادش صفا بودی..

نبودی؟ پس کجا بودی؟!

ندیدی در کنار غم, تورا من ارزو کردم؟

ندیدی جام تلخم را, به یادت در سبو کردم,

 به قرانت قسم, گشتم نبودی تو,

درون خانه ات رفتم, نبودی تو,

نگو کافر شدم امشب یا امشب لبی مستم,

خدایا اینچنین بودم, تو میدانی چنین هستم,

کجا یک شب به جای من,

عزای مادری کردی؟

 کجا یک شب خدای من,

خیال باوری کردی؟

 برای لقمه نان خود, شدم دزدی به هر خانه,

برای خوش دل ساقی, شدم هم مست و دیوانه,

نگاه صد خطا بودی, نمی گشتی؟..

ز مردم بیوفا بودی, نمی گشتی؟..

عجب من طاقتی دارم به تنگ تو,

عجب جان افتی دارم به مرگ تو,

بهشت و ناز با حوران نمیخواهم, نمیدانی؟..

دلی بی عشق صد ویران نمیخواهم, نمیدانی؟..

نمیخواهم نمازت را, که من افتادم از هستی,

تو مست چرخ دنیایی, نگو با من چرا مستی,

چرا ابلیس سرگردان,

به دورانها رها کردی؟..

کجا من این خطا کردم؟

خدایا خود خطا کردی..!!

 چه فرقی میکند گفتار مستی ها..!  

از این فرجام بیهوده ز پستی ها..!

 نه انسانی, نه تعلیمی, نه تاریخی,

اسارت با وضو خوب است..!

 چپاول غارتی دیگر, جهادی پوچ بی سنگر,

فقط زیبا به رو خوب است..!

 اگر زشتی, گنهکاری..!

 به هر دوزخ گرفتاری..

تمسخر عالمی دارد؛

 کجا یک ادمی دارد؟

 کدام نسلی تو میجویی؟ مرا دریاب..

معمایی چنین دارم, تمنایی چنین دارم/

 که در مفهوم ان بالا, چه معنایی؟

 تضاد عقل می بینم, چه رسوایی؟

 چه هذیانی که میگویی خدایم من,

چه پنداری که میجویی کجایم من,

کدام در واژه ی خلوت نشستی تو,

 به ارامی که می خندی که مستی تو,

 منم هذیان می گویم, نمیگویی؟

 منم ایمان می گویم, نمیگویی؟

 ندیدی عاشق خلوت, هوس در کوچه ها مرده؟..

ندیدی ناز معشوقش, طمع از هر گدا برده؟..

تو میگفتی گناه او به دوزخ میرود هرشب,

 کجا؟ هرشب گناه از او, فقط من اتشم در تب..!!

 گلی روید در این صحرا؟

مگر ابی بیابان است؟

 من اینجایم, نمی بینی؟

ندیدی پوچ ایمان است؟..

شبی گریان,

غمی تنها,

علاج اشک در اهم..

چه بی ارزش شدم امشب, نمیدانم چه میخواهم؟!..

برایم دورتر گشتی, دور از خانه ی مادر..

کجا تو مهربان بودی, دروغی اینچنین بدتر..

نیازی در قنوت من, دروغ ماندنی دارد..

اشعارم به پنهانی, نیاز خواندنی دارد..

کجایی تو؟

کجا رفتی؟

کدامین اسمان خود..

بیا نزدیک تر با من,

به نزدیک جهان خود..

نه درمانی علاجم شد بدانم معنی شادی..

که تا یک دم بیاسایم درون گور ازادی..

شاعر：مجاهد ظفری